bir dal uğurluyor çıplak kalmış baharda. kelimelerin rezilliğine sığınıp da... ilk günlerin çekincesini, yalnızlığını bilip de atıyorum yola. damağıma yapışmış yabancı diyarlardan kalmış küfürler... ve yabancı yüzlerin arasında heceleri karışmış yarım yamalak merhabalarımla kaçıyorum. boğazımda bir melodi, bir ıslıklasam kazılacak zihnime. kafatasım yuvasından çıkıp, bana bakacak, övünecek kendiyle.
inanıyor musunuz? akti takdirde, bakınız ansiklopedinin k harfli ciltine, resmen ve legalime dönüp bakmadan kaçıyorum. palyaçolara mendil sallamaya gidiyorum. en zehirli yüzleri içimde taşıyıp, ölmek mevsimine de kontenjanımdan hususi bir yer ayırmak gururuyla, gönüllü bir amele gibi sınıf bilinciyle kaçıyorum.
evime kaçıyorum. hiç çıkmadığım kendime.
3 comments:
Sonuna kadar kendini okutanve en son dizede/satirda/cumlede bir tokat yemis gibi ben sarsan yazilara hayranlik duymusumdur hep. Bunu da o listeye ekliyorum... Cok hos olmus, cok.
Evime kaciyorum. Hic cikmadigim kendime...
Kendine kaçmak kolay Togliatti. Kendinden kaçabilir misin? Onu söyle sen.
eyvallah EG abi, o senin ho$lugun, guzelligin ve hatta barut esmerligin :)
seyyarat, hic kolay degil ama. kendimden kacamiyor ki insan, ve kabullenmesi de zor bu durumu. bunu soylesem?
Post a Comment