vertigo

bir kadına dokundum, dokunmak üzereyim. sana benzeyecek diye ödüm kopuyor. her çektiğim fotoğrafını yakıp yıkacağım. hadi mevsimi işte, umutların arasıyla kirpiklerin karasını fotosentezleyip güneş topla benim için. hazır mevsim de tamamken, ışın kılıçlarımızı birleştirip tüm negatifleri tutuşturup yakalım. diye geliyor ya içimden. bir hayli dijital çağlar bunlar. yaksam da, dünyanın tüm belleklerini sarmış örümcek yuvaları, kir pas içinde seni saklıyorlar. bir âyet-i kerimeye göre bir türlü tamamen tükenemiyorum demek oluyor imiş bu. koskoca medeniyet işte, belli mi olur işi, bir sabah ansızın asansörden indiğimde önüme kedi çıkmaz da ağzında purosuyla hitchcock çıkar diye inan çok tırsıyorum.